من وتو

سالها از ۱۳۸۴ گذشته،من سالهاست که زندگی نکرده ام،هر روز و هر شب به آن روزها فکر می کنم. به آن سالهایی که زندگی را از من گرفت من وتو...

این روزها من هنوز همان پسر بچه ی قدیمی ام... هنوز درد می کشم هنوز فکر میکنم هنوز تنها هستم هنوز .... وای بر من گر تو آن گم کرده ام باشی من وتو...

سالها گذشت....سالها از تابستان ۱۳۸۵ گذشت،تابستانی برای آغازِ پایان من،چقدر خوب زندگی کردم...چقدر پاک زندگی کردم...چقدر انسان بودم...درست ۱۷وسال پیش،الان هیچی از خودم ندارم،هیچی از آن انسان شاد و سرزنده،الان فقط روزها را می گذرانن،در زندگی ای که در هر روزش بوی تعفن مرا خفه می کند،در زندگی ای که یک اجبار بزرگ بود،من دنیا را باختم،آری من جوانی و زندگی و دنیا را باختم،این حق من نبود،امیدوارم در دنیای دیگر خداوند بر من سخت نگیرد و این ۱۷ سال را ببیند،ببیند که من چه ها کشیدم،چقدر پاکسازی کردم...چقدر زجر کشیدم..چقدر تنها و تنها و تنها بودم.چقدر در خودم شکستم،امیدوارم خدا مرا نگاه کنید،این دنیا که گذشت...چقدر سخت است،باید حداقل ۳۰ سال دیگر نقش بازی کنم،تا عمرم به پایان برسد،۳۰ سال...چه کشیدی تو...چه ها کشیدی تو....ای داد بیداد از دنیا و از دنیا و از دنیا من وتو...ادامه مطلب

وای بر من‌گر تو آن گمگشته ام باشی من وتو...

مدتهاسمعشو هیچ چیز ننوشته ام،سالها گذشت و.گذشت،پسر شجاع و معشو قه اش هر کدام در یک طرف دنیا رها شدند،هر کدام به نحوی،اما روزهای پسر شجاع آنقدر تلخ بود که هیچگاه طعم شادی را در زندگیش درک.نکرد،او کارهای زیادی را بی انگیزه شروع می کرد،اما در همه ی آنها شمست می خورد،پسر شجاع در افسردگی خ.یش شکیته و شکسته تر می شد،او برای خواب به قرصهای خواب آور روی آورده بود و همین دلیلی بر ایجاد بیماریهای دیگر در او شده بود،پسر شجاع صدای معشوقه اش را هر روز گوش میداد و هر آنچه از آن باقی مانده بود را در خود می پروراند،در آخرین کار پسر شجاع یک بدهکاری بسیار زیاد گریبانگیرش شده بود،برای همین او دیار خویش را ترک.گفت تا جایی دیگر بتواند کار کند و.بدهکاریش را برطرف کند،او دیگر آن شاهزاده و آن جوان سرزنده نبود،جوانی که برای خودش کار می کرد و.تعدادی کارگر داشت.....نه،اینک او در یک کارگاه نقش یک کارگر را ایفا می کرد،تنها چیزی که در پسر شجاع هنوز با انرژی زنده بود یاد آن دختری بود که تمام جانش را با خود برده بود.... من وتو...ادامه مطلب

...پسر شجاع در غروبی سرد رو به خورشید نشسته بود و یاد می آورد آن روزهایی را که پر از خوشبختی بودند،اینک او یکی از سردترین انسانهایی بود که می شناخت،اودیگر به معنای واقعی کلمه بدبخت شده بود،او دیگر تمام این سختی ها را پذیرفته بود و به خود قول داده بود میان آنها زندگی کند تا دنیا را ترک کند،خورشید پایین و پایین تر می رفت و سرمای دنیای پست بر بدن پسر شجاع می نشست،پاییز بود...او سرش را پایین انداخت و بر کفشهایش خیره شد...پاهایش...چقدر در راه رسیدن به ممول این پاها دویدند،چقدر فریب این روزگار زا خوردند،چقدر در پی جستن مقبره برادر ممول در گورستان به آن بزرگی دو من وتو...ادامه مطلب

دلکم...با اینکه دنیامو خراب کردی..اما هنوز دوست دارم...دلکم خیلی دنیا نامرده...اینا رئ خیلیا میگنووواما خدا می دونه کمتر کسی نامردیه دنیا رو مث من درک کرده... من وتو...

همش حس می کنم که تو وجود داری...و این سالها یه بازی نبوده..حس می کنم شاهین مرده...چون تو حرم امام رضا اینو مث واقعیت دیدم...حس می کنم شاهین نیست...چون تو بهشت زهرا زیاد پیش گشتم...حس میکنم مامان میترا داره با بیماریش دست و پنجه نرم می کنه...چون واسه خوب شدنش رو نماز دعا می کردم و آل یاسین می خوندم...حس میکنم ساسان پست و خبیث هنوز هست...چون هر روز هنوز لعنتش می کنم...حش میکنم بهار زندس...چون هنوز قسمش به جون نیما رو یادمه...حس میکنم شهره هنوز زندس و حتی ایدز گرفته....چون با تمام نیروی ذهنم باهاش جنگیدم تا سمت تو نیاد...حس میکنم همه و همه هنوز هستن...تنها کسی که نیست منم من وتو...ادامه مطلب

دلکم این روزها دلم هوای تو رو کرده...هوای وعده هات..هوای شیرین زبونیات...هوای اذیت کردنات...هوای حرف گوش دادنات...هوای گریه هات

من وتو...

سالها گذشت...7 سال....ملی من هنوز مرد هستم..و شاید یه جوان یه زود پیر می شود...این را ریهای رنگ برگشته ام که به سفیدی میروند به من می گویند..چه سخت گذشت..چه سخت گذشت..خدای من..این سالهای سخت را نمی خواهم از من بگیری..تا اینکه همیشه بدانم که من چگونه پیر شدم... من وتو...